Kochani, przepraszam za takie długie milczenie ale ostatnio miałem niesamowicie trudne chwile.
Czasem te nasze życiowe zakręty ciągną się bez końca za każdym rogiem stawiając na naszej drodze kolejne trudne przeszkody. W końcu osiągamy taki stopień nasycenia problemami,strachem,bólem,że albo przestajemy sobie radzić i uciekamy w siebie,zamykamy się,płaczemy albo osiągając totalne dno nabieramy powietrza w płuca i resztka sił odbijamy się.
To strasznie trudna i wymagająca ogromnej odwagi i determinacji decyzja.
Często sami nie jesteśmy wstanie wykonać tej pierwszej czynności i dlatego potrzebujemy pomocnej dłoni,czasem wstydzimy się o nią poprosić, czasem po prostu jej nie ma. Ale czasem w najczarniejszej godzinie nagle pojawia się nasz anioł stróż,opiekun, który o nic nie pyta,nie umoralnia,nie oczekuje rzeczy niemożliwych. Delikatnie się uśmiecha i pomimo wszystko wyciąga do nas pomocną rękę.
Świadomy ból istnienia, radzenia sobie z problemami dnia codziennego,problemami dużymi i większymi bywa okrutnie trudny ale nawet po największej burzy zawsze wstaje nowy piękny dzień. Pełni lęku,obaw i niepewności,pokancerowani na ciele i duszy z nadzieją patrzymy w tęczę i zaczynamy, choć jeszcze nieco przez łzy, delikatnie się uśmiechać.
Kochani ostatni weekend był dla mnie okrutnie trudny, stąd moje milczenie.
Gdyby nie moja przyjaciółka i jej rady, wielogodzinne czytanie w internecie o problemie, który nie dawał mi spać,modlitw i wielu innych czynników to boję się nawet myśleć jak by to wszystko mogło się skończyć.
Nie wiem skąd wziąłem siłę ale pierwsza bitwa wygrana!!! Jestem okrutnie zmęczony ale bardzo szczęśliwy. Wiem, że przede mną jeszcze długa walka ale muszę dać radę! I dam!
Walczę przecież o najukochańszą osobę mego życia.!
Raz jeszcze przepraszam i bardzo dziękuje, że jesteście ze mną. Dziękuję za wszystkie dobre i miłe słowa za wiarę we mnie i uśmiechy kierowane do mnie.
Wiem, że ostatnimi czasy mój optymizm nieco przygasł ale już podjąłem odpowiednie kroki aby rozniecić w sobie na nowo ogień.
Pewnie na początku będzie to mikre palenisko ale od czegoś trzeba zacząć.
Dobrze, że mam tą swoją ceramikę, że mogę coś stworzyć czasem. No i oczywiście wielkim skarbem dla mnie jesteście Wy i Wasze blogi,myśli,nadzieje i uczucia, którymi się dzielicie. Jesteście cudowni i wyjątkowi, każde na swój własny, niepowtarzalny sposób.
Rozpisałem się straszecznie ale tak jakoś potrzeba serca nadała ton,przepraszam jeśli kogoś zanudziłem.
Dziś w Łodzi cudny dzień,tyle słońca w koło i mrozik trzyma malując bajeczne kwiaty na szybach. Spacer jakowyś by się przydał.
Radości w sercu i uśmiechu na twarzy wszystkim Wam życzę oraz pięknego dnia i miłego weekendu.
A to kilka moich ostatnich prac.
Miłego dnia ;-) Grzegorz.
