Szpitalne myśli i nieco nowych biżutków.

Jasna sala szpitalna, znajome twarze lekarzy i pielęgniarek i moje łóżko. Jak co dwa tygodnie jestem na swojej chemii w szpitalu. Ciężko, ale staram się uciekać myślami w miłe chwile, dobre miejsca. Gdzie ludzie uśmiechnięci, gdzie słychać brzęczenie owadów, trzepot motylich skrzydeł zapiera dech w piersiach ferią barw.Gdzie czas zatrzymał się na chwilkę w zadumie nad pięknem, którym Matka Natura szczodrze nas obdarowała.
Leżę cichutko, staram się nie myśleć,że boli. Wiem ,że z każdą kropelką jestem zdrowszy, każda kropla jest niczym ambrozja, napój bogów, który dawał im siłę po wszystkich zmaganiach. Tak czasem sobie myślę, że mój szpital to taki mój Olimp ;-)
Drodzy moi. Dziękuję Wam pięknie za odwiedziny i za wszystkie dobre słowa.
Tak sobie myślę, że jestem w świecie blogowym już prawie od roku to nie tak długo, a zarazem mam już tak wielu obserwatorów, tak wiele osób mnie odwiedza i poświęca mi swoją uwagę pisząc tyle miłych słów. Tak miło odwiedza mi się Wasze blogi i jestem zaszczycony,że mogę w taki sposób uczestniczyć w Waszym życiu. Dziękuję Wam za to. Dzięki Wam , w moich trudnych chwilach, staram się do tych miejsc uciekać , choćby mentalnie. Zapomnieć się na chwilkę.
Przepraszam,że ten post ma takie smutne zabarwienie ale na prawdę dziękuję ,że mogę bywać w tych wszystkich miejscach.
Przed pójściem do szpitala troszkę poszalałem w kuchni co było widać w poprzednim poscie i Detelina miała do mnie prośbę, którą teraz spełniam.
Sos słodko - winny jajeczny.
Moja propozycja jest aby połączyć go z malutkimi pulpecikami tak jak robiła to moja babcia i robi mama. Przepis jest bardzo, bardzo stary.
Pulpeciki przygotowujemy z mięsa mielonego. Ja podpiekam pokrojoną w kostkę cebulkę jak się zeszkli przekładam do mięsa, solę , pieprzę i wyrabiam jak na kotlety mielone. Formuję malutkie pulpeciki. Wlewam do garnka wywar z warzyw, gotuję go dzień wcześniej, a jeśli nie mamy wywaru to może być dobra kostka rosołowa na 1,5 l wody.Dodaję 5 listków laurowych około 8 ziaren ziela angielskiego i kilka ziarenek pieprzu czarnego. Kiedy woda się zagotuje i rozpuści się kostka lub kiedy wywar zaczyna się wolniutko gotować wrzucam pulpeciki, kiedy wypłyną na powierzchnie to jeszcze gotuje je na wolnym ogniu około 3 min. Wykładam pulpeciki na talerz. Rozbijam 2/3 jaja oddzielając żółtka od białek. Do żółtek dodaję powoli około 2 łyżek mąki najlepiej pszennej 550. Mieszam z żółtkami na jednolita masę i powoli wlewam do wywaru mieszając aby nie zrobiły się grudki. Powoli gotuję aż wywar zacznie się robić jakby nieco sosowaty czyli gęstnieć. Czasem trzeba dodać nieco więcej mąki, wszystko zależy od tego ile płynu mamy. zawsze trzeba najpierw mąkę
rozprowadzić w osobnym naczyniu dokładnie ją wymieszać aby nie było grudek.
Jak już wywar nieco zgęstnieje doprawiam go cukrem, pieprzem. Soli staram się używać niewiele.
Cukier ZAWSZE sypię najpierw. Potem dolewam 2/3 łyżki stołowe octu jabłkowego lub spirytusowego. Całość dosmaczam cukrem i octem. Sos musi być zdecydowanie kwaśny i słodki za razem.Na koniec wyjmuję listki laurowe aby nie zrobiły się gorzkie i bardzo, bardzo wolniutko szybko mieszając wlewam białka jajek. Zrobią się z nich takie jakby makaroniki, kluseczki, które dodatkowo zagęszcza sos. Sos smakuje wybornie z pulpecikami i młodymi ziemniaczkami.
Ja podaję go w głębokim talerzu,po prostu nalewam dość sporo sosu na brzeg talerza dokładam tłuczone ziemniaki delikatnie posypane mielonym kminkiem i dokładam 3,4 małe pulpeciki. Sos traktuję niczym swoistą zupę np. barszczyk. Jest bardzo sycący i ciekawy w smaku. życzę Wam smacznego ;-).
A teraz kilka nowych biżutek. Zrobiłem je na chwilkę przed szpitalem, bo nie mogłem się już doczekać.Reszta jak wyjdę ze szpitala. Przepraszam za jakość zdjęć.
Najpierw chcę zaprezentować misę, w której był cały mój najnowszy wypał ceramiczny, a którego dzielnie pilnowały wróbelki.

Pierścionki

Kilka nowych kolczyków. Mini sztyfty. Tak sobie pomyślałem,że muszę więcej robić takich, bo nie wszyscy lubią nosić dłuższe.

Kochani na dziś muszę kończyć.Zmęczenie daje mi się bardzo we znaki ale pomyszkuje jeszcze nieco po Waszych blogach. Dobrego wieczora i pozdrawiam Was bardzo serdecznie,Grzegorz.