Jesień, wiosna, życie, strach i WIELKA NADZIEJA.

Witajcie Kochani.
Nie było mnie tu nieco ale ogrom zajęć mnie ciut przytłoczył. Dziękuję za wszystkie wpisy i odwiedziny. Radują mnie one ogromnie i sił na tym bezsilnym przedwiośniu dodają ogromnych. ;-) Dziękuję.
Chciałbym dziś zacząć nieco jesiennie ale nie chodzi tu o porę roku tylko o jesień życia.
Trzy lata temu pojechałem na prośbę mojej cioci do Włoch , a konkretnie do maleńkiej miejscowości Rami 18 km. od Modeny. Ciocia pracuje tam od 9 lat prowadząc dom i opiekując się jego domownikami. Na takie osoby mówi się tam badante.
Prosiła mnie o zastępstwo gdyż chciała na trochę wrócić do polski aby odpocząć. Obaw miałem ogrom straszeczny. Bałem się ,że nie dam rady, że zawiodę ciocię, a i sobie wstydu i kłopotów narobię. Ale i myślałem wtedy o całej sytuacji jak o kolejnym wyzwaniu. Próbie sił i wytrwałości na tej mojej ścieżce życia. Tak więc z sercem na ramieniu i biletem w kieszeni wsiadłem do autobusu Łódź - Bolonia i ruszyłem w niemal 1300 km podróż.
Po ponad 12 godzinach jazdy wysiadłem na stacji autobusu w Bolonii gdzie przywitała mnie cioteczka i Carlo, głowa domu Cavasuttich. Okazał się bardzo miłym starszym jegomościem i tak jakoś dobrze patrzyło mu z oczu, że lęk przed nowym jakoś tak zaczął maleć. Zaprosił nas na powitalną kawę w ulubionym barze i ruszyliśmy do Rami do casa famili Cavasutti. Mieszkają w regionie Emilia Romania jest to rejon graniczący z najbardziej znanym i chyba najpiękniejszym rejonem Włoch czyli Toskanią.
W domu przywitali mnie jeszcze pozostali domownicy. Signor Dino i  Signora Aldina , główna i najważniejsza  osoba w tym domu. Poza obowiązkami domowymi, praniem ,gotowanie, prasowaniem moim głównym i najważniejszym obowiązkiem była opieka i dbałość o panią domu.
We Włoszech panuje swoisty matryjarchat i to kobieta, matka jest najważniejsza.
Bałem się okrutnie ale słowo się rzekło. Następnego dnia zostałem sam, bo ciocia wróciła do Polski.
Zostałem na półtora miesiąca majordomusem i badante w jednej osobie.
Bywały chwile trudne i smutne ale i nieoczekiwanie śmieszne i radosne. Ogólnie z każdym dniem radziłem sobie coraz lepiej, a i strach prawie zmalał.
Miałem wychodne we wtorki i niedziele. Wybierałem się wówczas na zwiedzanie okolic ale tez i do Modeny, stolicy acetto balsamicco ,parmezanu i cudnej szynki proszcziutto. Odwiedziłem również Bolonię, stolicę regionu i niesamowicie urokliwe miasto.

Rotunda w centrum Modeny. W podziemiach tego kompleksu pochowany jest światowej sławy tenor Pavarotti.

Słynny kawalerzysta. Piękny mundur, prawda?

Piękna brama wjazdowa do Modeny. Kiedyś były to wrota do miasta. Piękny zegar.

Jedna z cudnych uliczek starego miasta Modeny. Na wprost , prawie niezauważalne wejście do maleńkiego kościoła, w którym nie raz byłem na wspaniałym koncercie organowym. To były jedne z moich "odlotów" w ocean spokoju.

Najstarsza brama wjazdowa do Bolonii. Znajduje się w niej mini muzeum, a stoi niedaleko dworca głównego autobusowego.

Przepiękne schody, które prowadzą do głównego parku w Bolonii.

Piękne i dziwne zarazem ogromne rzeźby w parku bolońskim.

Piękne wąskie uliczki Modeny, ta prowadzi do szkoły słynnych kawalerzystów.

Piękny dworzec w Modenie. Stamtąd "dżirowałem" jeździłem na swoje wypady po okolicach.

Słynny teatr Storki. Cudne miejsce.

Krzywe wieże w Bologne, chyba najbardziej rozpoznawalne budowle w mieście.

Największy i najstarszy, wciąż niedokończony w budowie kościół w Bolonii.

Ciekawostka. W jednym z tych podcieni znajduje się ściana szeptów. Polega to na tym, że budynek jest tak zbudowany iż stając jakby w bramie w jednym z tych łukowych podcieni bardzo blisko jednej ze ścian, mówiąc coś szeptem, osoba , która stoi na drugim końcu tego podcienia, który oddalony jest jakieś 10 metrów doskonale słyszy głos i rozumie co dana osoba powiedziała. Czasem wykorzystywali ten efekt nieśmiali zakochani, wyznając sobie miłość. Wspaniałe!

Stare miasto w Bolonii.

 Ulubiony sklep w Modenie z przyprawami i ulubionym acetto balsamicco.
Oj odwiedziłem i zobaczyłem wiele pięknych miejsc. Czasem pomagałem sobie w tym zwiedzaniu takim pojazdem.

Szybki, zwinny i nieco szpanerski hi hi. Ale przede wszystkim wygodny i wbrew pozorom , bezpieczny.
Często bywałem na placu Neptuna w Bolonii, to jedno z moich ulubionych miejsc.

Po długich spacerach wracałem do domu i zjadałem kilka kwiatów cukinii. Pyszne, spróbujcie kiedyś. Oczywiście sam je przygotowywałem i podawałem domownikom. Pieczone na odrobinie oliwy z oliwek pierwszego tłoczenia oczywiście w lekkim cieście naleśnikowym z odrobiną parmezanu. Boskie. Obok leżą owoce Kaki. Dziwny i niesamowicie wyjątkowy owoc. Wygląda nieco jak pomidor. Rośnie na drzewie niczym brzoskwinie. Zbiera się go dopiero kiedy niemal pęka nam w dłoni. Najlepiej aby przed zjedzeniem schłodził się w lodówce. Kroimy go na pół i łyżeczka wyjadamy miąższ o konsystencji galaretki lub kisielu. Smakuje troszkę jak truskawki, nieco słodki i kwaśny zarazem z nutką miodu. Dziwny ten owoc ale pyszny.

Czasem bywało nawet zabawnie ;-).
Opisałem troszkę to wszystko ,mam nadzieję,że nie nudząc Was nadto dlatego ponieważ dwa dni temu seniora  Aldina skończyła 100 lat. Wspaniały wiek.
Nauczyła mnie ogromnego szacunku do samego siebie, pokory i cierpliwości w stosunku do cierpienia,bólu i życia. Jest wspaniałą i piękna osobą. Dziękuję. Auiguri, auguri Seniora Aldina.

Pokazała mi,że jesień życia jeśli tylko chcemy , mamy odwagę i ogromną wyobraźnie z nutką dziecinnej naiwności z nieprzebytym oceanem empatii to pomimo bólu,cierpienia codziennego i walki może okazać się wiosną. Stając z twarzą pod wiatr możemy zrobić wszystko. Swoim tempem i po swojemu ale WSZYSTKO!!! Na końcu spotykamy swojego anioła, który uśmiecha się do nas i gotów jest pokazać nam nowe wyzwanie ale zawsze jest blisko aby podać pomocną dłoń. To Ona okazała się moim aniołem,  pomimo, że to ja pchałem jej wózek inwalidzki. Obdarowywała mnie co dzień uśmiechem i pogodą ducha. Powtarzała, no paura Gregorio, no paura oggi tutto bene. I tak jej spokój i pogoda duch stawała się moją pogodą ducha. Życzę każdemu z Was napotkania takiego anioła.
Pięknego i dobrego dnia wszystkim Wam życzę. Raz jeszcze dziękuję,że tak licznie mnie odwiedzacie i tyle ciepłych słów zostawiacie.

No proszę nawet mi się na koniec zrymowało, ot taki zemnie poeta - wierszokleta. ;-).